De pen van... Nicolette Schmidt

Kijk uit!

‘Jij bent gevaarlijk’, zei een tamelijk dronken mevrouw laatst op een feestje tegen mij. Omdat dit redelijk botst met mijn zelfbeeld heb ik daar niet lang bij stil gestaan. Succesvol verdrongen dacht ik. Maar of het nou komt door dat spreekwoord of door de spiegel, het zinnetje kwam terug. Gevaarlijk? Ik? Hoezo dan?
Ze had gelijk, merkte ik, en u moet gewaarschuwd worden: ik ben heel gevaarlijk.
Sinds enige tijd ben ik namelijk de trotse bezitster van een zilveren ei op wielen. Aangedreven door een soort tractormotor die welhaast het mooiste geluid maakt dat ik ken. Voorzien van een prachtige roodomrande ronde sticker op de achterzijde, en een iets minder mooi uitgevoerd rechthoekig blauw certificaat op het dashboard voor.
En in deze Titane schuilt mijn gevaar. U moet weten, het is een brommobiel. Door mij aangeschaft toen de dokter zei dat ik kon verwachten dat het lopen wat minder goed zou gaan in de toekomst.
Na daar eerst een lange tijd ongelukkig over te zijn geweest heb ik besloten in mijn nadeel het voordeel te zoeken, et voilà: de aanschaf van het crypto-autootje was een feit. Nog zonder wielen de wegen langs de GGD en het stadsdeel afgelegd en officieel goedgekeurd drager van de invalidenparkeerkaart geworden.
En binnenkort wordt de paal geslagen, en eet ik zo een plaats van onze beperkte parkeergelegenheid op, waarvoor mijn excuses.
Erger is dat ik mij nu op de openbare weg begeef zonder rijles, rijbewijs of enige –getestte- kennis van de geldende verkeersregels. Ik hoor u zeggen, ‘mag dat zomaar’. Het antwoord is ‘ja dat mag’. Beetje vreemd, dat vind ik ook. Maar gelooft u mij, de verkeersregels liggen onder mijn kussen, en ik zit enorm goed uit te kijken achter het stuur. Maar doet u dat ook maar als u zo’n 45 km autootje ziet rijden, je weet maar nooit.

Nicolette Schmidt
wegpiraat

Columnist af

Een paar weken geleden hoorde ik dat de EnBloc redactie het voor gezien hield. Erg jammer. Niet helemaal een grote schok aangezien we al een tijdje niets gezien hadden, maar toch. Ik vond het juist zo leuk, een flat met een eigen krant. Met de buurtnieuwtjes en ook wat over bewoners, en niet te vergeten handige klustips. Zou er dan niemand in het pand zijn die er nieuw leven in wil blazen?
Gelukkig kreeg ik een mailtje van de redactie: of ik wat wilde schrijven voor het laatste nummer. Natuurlijk! Graag zelfs.
Maar toen naderde de deadline en had ik geen inspiratie, verschoof de deadline wat en had ik geen tijd. Het zat namelijk zo.
Zondagavond had ik een afspraak om eindelijk bij de buren op de tuin te komen eten. Dat was leuk en lekker, maar leverde geen stukje op. Dinsdagochtend had ik bij de buren een vergadering met de meneer van het GIW en wel twee meneren van ECOplan. Overlegd over dak, waterleiding en riool, en de termijn waarop we een voorstel kunnen verwachten. Een nuttige bijeenkomst, reden tot tevredenheid, maar niet bepaald materiaal voor een column.
Woensdagavond was het spelletjesavond bij de buren. Lekker eten en drinken, en, niet minder belangrijk, eindelijk eens een keer gewonnen. Nog even wat flat-roddels doorgenomen en niet meer aan schrijven toegekomen. En donderdag had ik de buren beloofd te helpen de douchekraan te vervangen. Dat gaat natuurlijk nooit zo snel als je denkt, dus tussendoor nog even – lekker en toch gezellig - bij Gullivers gegeten. Daarna eindelijk de nieuwe kraan passend en lekvrij weten te krijgen, en de avond besloten met een pilsje op het balkon.
Vandaar. Wegens inspiratieloosheid mist de laatste EnBloc een stukje van mij. Tenzij natuurlijk de buren onze krant voortzetten. Komt mij goed uit, want ik begon er juist zin in te krijgen.
U misschien?

Nicolette Schmidt
voorheen columnist